Przejdź do zawartości

Cesc Fàbregas

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cesc Fàbregas
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Francesc Fàbregas Soler

Data i miejsce urodzenia

4 maja 1987
Arenys de Mar

Wzrost

175 cm[1]

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1995–1997 CE Mataró
1997–2003 FC Barcelona
2003 Arsenal FC
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2003–2011 Arsenal FC 212 (35)
2011–2014 FC Barcelona 96 (28)
2014–2019 Chelsea FC 138 (15)
2019–2022 AS Monaco 54 (3)
2022 AS Monaco II 1 (0)
2022–2023 Como 17 (0)
W sumie: 518 (81)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2002–2003  Hiszpania U-16 8 (0)
2003–2004  Hiszpania U-17 14 (7)
2005  Hiszpania U-20 5 (0)
2004–2005  Hiszpania U-21 12 (8)
2006–2016  Hiszpania 110 (15)
2004–2013  Katalonia 3 (0)
W sumie: 152 (30)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
I miejsce Południowa Afryka 2010 piłka nożna
Mistrzostwa Europy
I miejsce Austria/Szwajcaria 2008 piłka nożna
I miejsce Polska/Ukraina 2012 piłka nożna
Puchar Konfederacji
srebro Brazylia 2013
brąz Południowa Afryka 2009
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Cesc Fàbregas (wym. [ˈsɛsk ˈfaβɾəɣəs]), właśc. Francesc Fàbregas Soler (ur. 4 maja 1987 w Arenys de Mar) – hiszpański piłkarz, który występował na pozycji pomocnika. W latach 2006–2016 reprezentant Hiszpanii, z którą w 2010 roku zdobył Mistrzostwo Świata, a w 2008 i 2012 roku Mistrzostwo Europy.

W początkach kariery występował w Arenys de Mar CF i CE Mataró[2]. We wrześniu 2003 roku podpisał kontrakt z londyńskim Arsenalem. Początkowo nie grał często w pierwszym zespole, jednak liczne kontuzje podstawowych zawodników w sezonie 2004/2005 spowodowały, że coraz częściej występował w wyjściowym składzie. Z czasem stał się ważnym członkiem drużyny. Pobił wiele klubowych rekordów, zyskał opinię gracza świetnie wyszkolonego technicznie. Występował w zespołach młodzieżowych U-17 i U-21 reprezentacji narodowej Hiszpanii, a w 2006 roku, z uwagi na dobre występy w Arsenalu, powołano go do pierwszej reprezentacji, z którą wziął udział w mistrzostwach świata w 2006 roku oraz zwycięskich mistrzostwach Europy w 2008 roku i mistrzostwach świata w 2010 roku.

Dzieciństwo i początki kariery

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1987 roku jako syn Francesca Fàbregasa, pracującego w rodzinnej firmie budowlanej, i Núrii Soler, właścicielki cukierni. Ma także młodszą o cztery lata siostrę Carlotę[3]. Od dziecka kibicował drużynie FC Barcelona; mając dziewięć miesięcy, był na swoim pierwszym meczu tego klubu, na który zabrał go dziadek[4]. Po krótkich epizodach w mniejszych klubach młody Cesc trafił w końcu do zespołu ze stolicy Katalonii. Początkowo występował na pozycji defensywnego pomocnika, zdarzało się także, że grał w ataku, czego skutkiem było zdobycie ponad 30 bramek w sezonie dla młodzieżowych drużyn klubowych[5]. Mimo to nie zdołał zadebiutować w pierwszym zespole[6]. Tydzień przed Mistrzostwami Świata U-17, piłkarz wraz z rodzicami otrzymali zaproszenie na spotkanie od działaczy Arsenalu[7]. Trener Arsène Wenger złożył obietnicę, że Hiszpan w ciągu roku zadebiutuje w zespole seniorów[3]. Przewidując, że nie będzie miał wielu okazji do gry w Barcelonie[8], 11 września 2003 roku zawodnik zdecydował się podpisać kontrakt z londyńskim klubem[9].

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]
Fàbregas w barwach Arsenalu.

Po przeprowadzce do Londynu piłkarz na okres dwóch lat zamieszkał w wynajętym przez klub apartamencie z kobietą o imieniu Noreen, która opiekowała się młodym zawodnikiem[3]. Początkowo miał problemy z przystosowaniem się do życia w stolicy Anglii, jednak wkrótce zaprzyjaźnił się ze znającym język hiszpański Philippe Senderosem, który pomógł nastolatkowi w aklimatyzacji[10]. Młody piłkarz starał się obserwować i naśladować dwóch zawodników: Patricka Vieirę i Gilberto Silvę, jednocześnie koncentrując się na treningach i nauce języka angielskiego[10]. Zgodnie z obietnicą Wengera, piłkarz niedługo po przejściu do drużyny zadebiutował w seniorskiej kadrze Arsenalu, a miało to miejsce 23 października 2003 roku w wygranym na Highbury meczu Pucharu Ligi Angielskiej z Rotherham United[11]. W czasie występu miał 16 lat i 177 dni, tym samym stał się najmłodszym piłkarzem w historii Arsenalu, jaki dotychczas (listopad 2009 roku) uczestniczył w oficjalnym meczu[12]. Wkrótce został również najmłodszym w dziejach klubu strzelcem bramki, zdobywając gola w późniejszej fazie rozgrywek o Puchar Ligi, w wygranym 5:1 spotkaniu z Wolverhampton Wanderers[13]. Arsenal przez cały sezon 2003/04 nie doznał ligowej porażki[14], zdobywając mistrzowski tytuł. Fàbregas nie otrzymał pamiątkowego medalu, gdyż nie rozegrał w lidze żadnego meczu[15].

Do początku sezonu 2004/2005 Hiszpan zaczął pojawiać się w składzie już we wszystkich rozgrywkach, w których Arsenal brał udział[16]. Jego pierwszym meczem w sezonie był pojedynek z Manchesterem United w spotkaniu o Tarczę Wspólnoty[17]. Z uwagi na kontuzję Vieiry, Fàbregas wystąpił w czterech kolejnych meczach w Premier League[18]. Dziennikarze oraz Wenger chwalili go za postawę w tych spotkaniach, a swoją dobrą dyspozycję potwierdził w wygranej 3:0 potyczce z Blackburn Rovers, w której to strzelił gola, stając się tym samym najmłodszym zdobywcą bramki w ligowym meczu w historii klubu[19][20]. Ze względu na późniejsze kontuzje Edu i Gilberto Silvy otrzymywał coraz więcej szans gry[8][21]. W Lidze Mistrzów stał się drugim najmłodszym zdobywcą gola w dziejach rozgrywek, strzelając trzecią bramkę w wygranym 5:1 spotkaniu z Rosenborgiem Trondheim[22]. Sezon zakończył ze swoim pierwszym sukcesem w barwach klubu, kiedy to wystąpił w wyjściowej jedenastce w wygranym w rzutach karnych finale Pucharu Anglii z Manchesterem United, zdobywając złoty medal za zdobycie tego trofeum[23].

Pierwsza drużyna

[edytuj | edytuj kod]
Fàbregas podbiegający do narożnika boiska.

Po odejściu Vieiry do Juventusu, Fàbregas zaczął regularnie występować w klubie, tworząc z Gilberto Silvą duet środkowych pomocników. W sezonie 2005/06 rozegrał 49 spotkań we wszystkich rozgrywkach[15]. Pomimo młodego wieku, jego występy zaczęto wnikliwie analizować, co spowodowane było coraz większym znaczeniem piłkarza w pierwszym zespole. Jako że Hiszpan miał znacznie delikatniejszą budowę ciała od Vieiry i grał z mniejszą agresją niż Francuz, kibice mieli wątpliwości, czy zdoła wypełnić lukę w składzie pozostawioną po odejściu francuskiego pomocnika[24]. Niemniej jednak, w meczach Ligi Mistrzów z Realem Madryt i Juventusem, Fàbregas swoją grą wzbudził uznanie dziennikarzy i kibiców[25][26][27]. W spotkaniu z drużyną z Turynu zdobył dla Arsenalu pierwszego gola oraz asystował przy trafieniu Thierry’ego Henry’ego[25], demonstrując przy tym umiejętność ostrej gry i twardego odbioru piłki, cechującą Vieirę[27]. W finale, w którym Arsenal zmierzył się z byłym klubem Hiszpana, FC Barcelona, angielski zespół przegrał 1:2[28] i zakończył sezon bez żadnego zdobytego trofeum.

W lecie pojawiały się spekulacje dotyczące transferu zawodnika, a najbardziej zainteresowany pozyskaniem Fàbregasa był Real Madryt, który próbował nakłonić gracza do zerwania długoterminowej umowy z Arsenalem[29]. Szkoleniowiec Arsenalu, Arsène Wenger ogłosił, że klub nie przyjmie żadnej oferty[30]. We wrześniu 2006 roku, trzy lata po przejściu do Arsenalu, klub zaoferował pomocnikowi nową, pięcioletnią umowę (z opcją przedłużenia o kolejne trzy lata), którą Hiszpan podpisał 19 października 2006[31]. Fàbregas stwierdził, że głównym motywem, dla którego związał się z zespołem na tak długi okres, było zadowolenie ze stylu gry prezentowanego przez drużynę oraz osoba Arsène’a Wengera[32][33].

Sezon 2006/2007 był pouczającym doświadczeniem dla młodej drużyny Arsenalu i Fàbregasa. Klub ponownie nie zdobył żadnego ważnego trofeum, ponadto przegrał z Chelsea F.C. w finale Pucharu Ligi Angielskiej[34]. Fàbregas był niezastąpionym członkiem ekipy, rozegrał wszystkie mecze ligowe w sezonie[15][35]. Dzięki niemu Arsenal udanie rozpoczął rozgrywki Ligi Mistrzów, zwyciężając 3:0 w meczu kwalifikacyjnym z Dinamo Zagrzeb, w którym Hiszpan zdobył pierwszego gola[15][36]. W Premier League zanotował 13 asyst, co było drugim najlepszym wynikiem w lidze[15][35]. Sezon zakończył jako laureat wielu indywidualnych nagród. Włoski dziennik „TuttoSport” ogłosił go najlepszym piłkarzem Europy do lat 21[37]. Znalazł się także w Drużynie Roku w Europie[38] oraz został wybrany w lidze Graczem Miesiąca za styczeń 2007[39]. Dodatkowo otrzymał nominację do nagród Piłkarza i Młodego Piłkarza Roku w Anglii, jednak obydwa trofea trafiły do Cristiano Ronaldo[40]. W czerwcu 2007 roku został ogłoszony przez kibiców Graczem Sezonu w klubie, zdobywając 60% wszystkich głosów[41].

Hiszpan z opaską kapitańską.

Sezon 2007/2008 rozpoczął się dla Arsenalu niepewnie. Rezygnacja wiceprezesa klubu Davida Deina spowodowała, że z zespołu postanowił odejść najlepszy strzelec Thierry Henry, który podpisał kontrakt z Barceloną[42]. Pojawiły się również spekulacje dotyczące przyszłości trenera Wengera[43]. Fàbregas zdawał sobie sprawę z tego, że po odejściu Henry’ego to na jego barkach spoczywać będzie gra drużyny i zapewnił kibiców, że jest gotów podjąć wyzwanie zastąpienia Francuza w roli lidera zespołu[44]. Hiszpan udanie rozpoczął sezon, regularnie zdobywając gole i asystując przy bramkach kolegów z zespołu[15]. W uznaniu za dobrą grę kibice Arsenalu czterokrotnie uznawali go za piłkarza miesiąca w klubie[45], został wybrany również Piłkarzem Miesiąca w Premiership za wrzesień[46]. Do marca Arsenal był liderem w ligowej tabeli, dobrze radził sobie także w Lidze Mistrzów. W rewanżowym meczu z A.C. Milan Fàbregas zdobył bramkę dającą angielskiej drużynie awans do ćwierćfinału rozgrywek[47]. 11 kwietnia 2008 roku Hiszpan ponownie został nominowany do nagród Piłkarza i Młodego Piłkarza Roku w Anglii[48]. Został laureatem tej drugiej, a ponadto wybrano go do Drużyny Roku w Anglii[49]. Arsenal nie zdołał zdobyć mistrzostwa, ani żadnego z krajowych pucharów, co oznaczało kolejny sezon bez zdobytego trofeum[50]. 19 października 2008 znalazł się na 30-osobowej liście kandydatów do Złotej Piłki[51], jednak nagrodę tę otrzymał ostatecznie Cristiano Ronaldo, a Fàbregas z czterema zdobytymi punktami zajął 19. pozycję[52]. 29 października został także nominowany do nagrody Piłkarza Roku według FIFA[53].

Kapitan

[edytuj | edytuj kod]
Fàbregas jako kapitan przed półfinałowym meczem Ligi Mistrzów w sezonie 2008/2009

24 listopada przejął po Williamie Gallasie opaskę kapitańską[54]. W grudniowym spotkaniu z Liverpoolem w starciu z Xabim Alonso doznał kontuzji więzadeł krzyżowych w prawym kolanie[55]. Hiszpan powrócił do gry w kwietniu 2009 w meczu ligowym z Manchesterem City[56]. Sezon 2008/09 Arsenal zakończył bez żadnego triumfu, odpadając w półfinale Ligi Mistrzów oraz zajmując w lidze czwarte miejsce[57][58].

W pierwszym meczu Arsenalu w kolejnym sezonie, wygranym 6:1 z Evertonem, Fàbregas dwukrotnie wpisał się na listę strzelców[59].

FC Barcelona

[edytuj | edytuj kod]

15 sierpnia 2011 podpisał pięcioletni kontrakt z FC Barceloną. Suma odstępnego zawarta w umowie wynosiła 200 mln euro[60].

6 kwietnia 2013 w meczu z RCD Mallorca strzelił hat tricka, a Barcelona wygrała 5:0. Cesc był zawodnikiem Barçy do końca sezonu 2013/14.

Chelsea

[edytuj | edytuj kod]

12 czerwca 2014 roku powrócił do Anglii, podpisując kontrakt z Chelsea[61]. 18 sierpnia 2014 zadebiutował w meczu z Burnley zaliczając 2 asysty. Pierwszego gola w oficjalnym meczu zdobył przeciwko FC Schalke 04 zremisowanym 1:1 w pierwszym meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów. Pierwszego gola w lidze w barwach The Blues strzelił 18 października przeciwko Crystal Palace. 1 marca 2015 roku wygrał z Chelsea Puchar Ligi Angielskiej, zaliczył w tym meczu asystę przy golu którego zdobył Diego Costa. Wraz z klubem zdobył Puchar Ligi Angielskiej, a także Mistrzostwo Anglii. 31 grudnia 2016 w meczu ze Stoke, zanotował dwie asysty dzięki czemu wkroczył do elitarnego grona zawodników, którzy zanotowali co najmniej 100. asyst w Premier League[62]. Oprócz niego dokonali tego tylko Ryan Giggs, Frank Lampard i Wayne Rooney. 25 lutego 2017 przeciwko Swansea rozegrał swój 300. mecz w Premier League, stając się pierwszym Hiszpanem w historii, który tego dokonał. Jubileusz uświetnił bramką i asystą[63].

AS Monaco

[edytuj | edytuj kod]

11 stycznia 2019 ogłoszono przejście Fàbregasa do AS Monaco[64]. W nowym klubie zadebiutował 13 stycznia w meczu Ligue 1 z Olympique Marsylia (1:1)[65]. 2 lutego w wygranym 2:1 meczu z Toulouse FC strzelił pierwszą bramkę dla Monaco[66].

Como

[edytuj | edytuj kod]

1 sierpnia 2022 przeszedł do włoskiego klubu Como, z którym podpisał dwuletni kontrakt[67]. 29 sierpnia zadebiutował w klubie, rozgrywając ligowy mecz z Brescią (0:1)[68]. 1 lipca 2023 ogłosił zakończenie kariery seniorskiej[69].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Kadra juniorska

[edytuj | edytuj kod]

Zanim zaczął występować w pierwszej reprezentacji, grał w drużynach młodzieżowych. Na Mistrzostwach Świata U-17 w 2003 rozegranych w Finlandii został najlepszym strzelcem oraz uznano go piłkarzem turnieju[6]. Hiszpania zajęła ostatecznie drugie miejsce, ustępując Brazylii[70]. Rok później Fàbregas wziął udział w Mistrzostwach Europy U-17, na których to Hiszpania ponownie zajęła drugą lokatę[71]. Fàbregasa ogłoszono najlepszym zawodnikiem mistrzostw[71].

Pierwszy zespół

[edytuj | edytuj kod]

Pomimo że w Arsenalu po dwóch latach pobytu stał się ważnym graczem zespołu, długo oczekiwał na powołanie do pierwszej reprezentacji. Z uwagi na jego występy w Lidze Mistrzów w 2006, selekcjoner kadry, Luis Aragonés powołał nastolatka na towarzyski mecz z Wybrzeżem Kości Słoniowej[72]. Występując w tym spotkaniu, został najmłodszym zawodnikiem na przestrzeni 70 lat, który rozegrał mecz dla reprezentacji Hiszpanii[21]. Po debiucie, w którym zdobył również swoją pierwszą bramkę w kadrze, a cały mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanii 3:2, zebrał od dziennikarzy pochlebne opinie[21][73].

Mistrzostwa świata 2006

[edytuj | edytuj kod]

15 maja 2006 otrzymał powołanie na mistrzostwa świata 2006. Podczas turnieju, w dwóch pierwszych grupowych meczach zespołu pojawiał się na murawie w drugiej połowie, a w ostatnim z tych spotkań, z Tunezją asystował przy bramce Fernanda Torresa, a mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanii 3:1[74]. W kolejnym meczu grupowym, wygranym 3:1 z Arabią Saudyjską, wystąpił od początku, podobnie jak inni rezerwowi drużyny[75]. W 1/8 finału, w którym Hiszpania zmierzyła się z Francją, zagrał w miejsce Marcosa Senny, ale La Seleccion przegrała spotkanie 1:3[76]. Fàbregas został najmłodszym graczem w dziejach hiszpańskiego futbolu, który wystąpił na mistrzostwach świata, a stało się to 13 czerwca 2006 w wygranym 4:0 spotkaniu z Ukrainą, kiedy to pojawił się murawie w 77. minucie; miał wtedy 19 lat i 41 dni[77]. Po zakończeniu mistrzostw został nominowany do nagrody dla najlepszego młodego piłkarza turnieju, którą ostatecznie otrzymał Lukas Podolski[78].

Mistrzostwa Europy 2008

[edytuj | edytuj kod]
Fàbregas świętuje triumf Hiszpanii na Euro 2008

Na mistrzostwach Europy 2008, Fàbregas występował na koszulce z numerem 10 zamiast z 18, z którym grał poprzednio[79]. Pomimo że głównie wchodził na boisko z ławki rezerwowych, miał wkład w sukces reprezentacji. W wygranym 4:1 meczu z Rosją zdobył swojego pierwszego gola w kadrze, asystował również przy jednej z bramek[80]. Hiszpania wygrała wszystkie trzy spotkania grupowe, a w ćwierćfinale zmierzyła się z Włochami. W meczu tym, który rozstrzygnęły rzuty karne, Fàbregas wykorzystał decydującą jedenastkę, zapewniając tym samym drużynie awans do kolejnej fazy rozgrywek[81]. W półfinale Hiszpania pokonała Rosję 3:0, a Fàbregas asystował przy dwóch golach[80]. Hiszpan znalazł się w wyjściowej jedenastce, która zwyciężyła 1:0 w finale z Niemcami, co było zarazem pierwszym triumfem Hiszpanii na mistrzostwach Europy od 1964[82]. Za swoją dobrą grę został wybrany przez Zespół Techniczny UEFA do 23-osobowej Drużyny Turnieju[80].

Puchar Konfederacji

[edytuj | edytuj kod]

Po wyleczeniu trwającej kilka miesięcy kontuzji, piłkarz zdołał odzyskać miejsce w pierwszym składzie reprezentacji. W czerwcu otrzymał powołanie na Puchar Konfederacji w RPA. W wygranym 5:0 grupowym spotkaniu z Nową Zelandią zdobył swojego drugiego gola dla drużyny narodowej[83]. W meczu półfinałowym przeciwko Stanom Zjednoczonym (Fàbregas w nim wystąpił), Hiszpanie przegrali 0:2, tym samym zakończyła się ich passa 15 zwycięstw i 35 meczów bez porażki, nie udało więc się im pobić rekordu należącego do reprezentacji Brazylii[84]. Hiszpania w meczu o trzecie miejsce pokonała Republikę Południowej Afryki 3:2, a Fàbregas nie pojawił się w tym meczu na murawie[85].

Mistrzostwa Świata 2010

[edytuj | edytuj kod]

W 2010 w Południowej Afryce zdobył z reprezentacją Hiszpanii mistrzostwo Świata. La Furia Roja pokonała w finale mundialu Holandię 1:0. Mecz rozstrzygnęła dogrywka, a bramkę zdobył Andres Iniesta (116 min.)[86] po podaniu Fàbregasa.

Mistrzostwa Europy 2012

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym spotkaniu Hiszpania zremisowała 1:1 z Włochami po strzałach Antonio Di Natale i Cesca Fabregasa[87]. W drugim spotkaniu z Irlandią Cesc wszedł w drugiej połowie z ławki rezerwowych i strzelił bramkę ustalając wynik na 4:0[88]. Hiszpania wygrała dwa na trzy spotkania grupowe, w ćwierćfinale pokonała Francję 2:0, a w półfinale zmierzyła się z Portugalią. W meczu tym, który rozstrzygnęły rzuty karne, Fàbregas podobnie jak podczas awansu do półfinału w 2008, wykorzystał decydującą jedenastkę, zapewniając tym samym drużynie awans do finału rozgrywek. W finale reprezentacja Hiszpanii grała z Włochami, z którymi spotkała się w rozgrywkach grupowych. 1 lipca Hiszpania obroniła tytuł Mistrza Europy po wygranym finale z wynikiem 4:0 dla Hiszpanii.

Styl gry

[edytuj | edytuj kod]
Fàbregas w walce o piłkę z Andersonem w spotkaniu z Manchesterem United w sezonie 2007/2008.

Z początku pobytu w klubie, będąc w pierwszym zespole występował wyłącznie w meczach Pucharu Ligi, jednak w związku z kontuzjami Patricka Vieiry, Gilberto Silvy i Edu, w sezonie 2004/05 wywalczył miejsce w podstawowym składzie. Najczęściej występował na pozycji rozgrywającego. Jako jeden z najbardziej utalentowanych młodych zawodników w klubie, został na stałe włączony do pierwszego zespołu, a poprzez swą kreatywność zmienił oblicze gry zespołu[6][8][9][21][41][44][89][90]. W drużynie jest jednym z głównych wykonawców stałych fragmentów gry.

Fàbregas w wywiadach przyznawał, że chociaż często podpatrywał zagrania Vieiry[91], najbardziej wzorował się na swoim idolu z dzieciństwa Josepie Guardioli[3][10]. Hiszpan, inaczej niż jego francuski poprzednik, w grze przekłada umiejętności techniczne nad siłę[10][24]. Początkowo był krytykowany za zbyt delikatną posturę oraz mało agresywny styl gry[24][27], co dał do zrozumienia także jego kolega z Arsenalu, Ashley Cole, który w swojej autobiografii określił Fàbregasa jako „zawodnika wagi piórkowej”[92].

Wraz z końcem rozgrywek nastolatek zaczął grać coraz lepiej, demonstrując zarazem bardziej agresywną grę. Udowodnił swoją przydatność dla drużyny, zaliczając w sezonie 2006/07 16 asyst[15]. Zdobywał jednak niewiele bramek, co zresztą dotyczyło całego zespołu w sezonach 2005/2006 oraz 2006/2007[89]. Zmieniło się to w kolejnych rozgrywkach, kiedy to w pierwszych 16 spotkaniach strzelił 11 goli, a menedżer Arsène Wenger stwierdził, że poprzednia niemożność strzelecka negatywnie wpływała na morale zawodnika. Porównał także Hiszpana do Michela Platiniego, byłego francuskiego pomocnika znanego ze zdobywania wielu bramek[93][94]. Biorąc pod uwagę młody wiek piłkarza, pojawiają się obawy, czy będzie w stanie poradzić sobie z presją spoczywającą na nim po ostatnich latach gry w klubie i reprezentacji oraz czy nie będzie narzekał na zbytnie przemęczenie, jeśli nie będzie częściej odpoczywać[72][95]. Ze zmęczeniem organizmu wiążą się również potencjalne urazy, jednak przez sześć lat gry w Arsenalu odniósł tylko jedną poważną kontuzję[96].

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Klubowe

[edytuj | edytuj kod]
(aktualne na 25 stycznia 2023)
Klub Sezon Liga Puchar kraju Europa[a] Suma
Mecze Bramki Asysty Mecze Bramki Asysty Mecze Bramki Asysty Mecze Bramki Asysty
Arsenal 2003/2004 0 0 0 3 1 0 0 0 0 3 1 0
2004/2005 33 2 4 8 0 1 5 1 0 46 3 5
2005/2006 35 3 5 2 1 0 13 1 2 50 5 7
2006/2007 38 2 13 6 0 2 10 2 1 54 4 16
2007/2008 32 7 20 3 0 1 10 6 2 45 13 23
2008/2009 22 3 11 1 0 0 10 0 5 33 3 16
2009/2010 27 15 13 1 0 1 8 4 3 35 19 17
2010/2011 25 3 11 6 3 1 5 3 2 35 9 14
Ogólnie 212 35 77 30 5 6 61 17 15 303 57 98
FC Barcelona 2011/2012 28 9 8 9 3 6 11 3 4 48 15 18
2012/2013 32 11 11 8 2 1 9 1 2 48 14 14
2013/2014 36 8 13 10 4 1 9 1 2 55 13 16
Ogólnie 96 28 32 27 9 8 28 5 8 151 42 48
Chelsea 2014/2015 34 3 19 5 0 1 8 2 4 47 5 23
2015/2016 37 5 7 5 0 1 7 1 1 49 6 9
2016/2017 29 5 12 8 2 1 – 37 7 13
2017/2018 32 2 4 9 0 4 8 1 1 49 3 9
2018/2019 6 0 0 5 1 0 5 0 2 16 1 2
Ogólnie 138 15 41 32 3 7 28 4 8 198 23 56
AS Monaco 2018/2019 13 1 0 2 0 0 – 15 1 0
2019/2020 18 0 3 4 0 0 – 22 0 3
2020/2021 21 2 3 5 1 3 – 26 3 6
2021/2022 2 0 0 0 0 0 3 0 0 5 0 0
Ogólnie 54 3 6 11 1 3 3 0 0 68 4 9
AS Monaco B 2021/2022 1 0 1 – – 1 0 1
Ogólnie 1 0 1 0 0 0 0 0 0 1 0 1
Como 2022/2023 11 0 1 0 0 0 – 11 0 1
Ogólnie 11 0 1 0 0 0 0 0 0 11 0 1
Ogólnie w karierze 512 81 158 100 18 24 120 26 31 732 125 213

Reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacja Rok Mecze Bramki Asysty
Hiszpania 2006 14 0 4
2007 8 0 3
2008 15 1 7
2009 10 4 5
2010 11 1 2
2011 4 2 0
2012 13 3 5
2013 11 2 3
2014 8 0 1
2015 7 1 4
2016 9 1 2
Ogólnie 110 15 36

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Arsenal[97]

[edytuj | edytuj kod]

FC Barcelona

[edytuj | edytuj kod]

Chelsea

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacyjne[97]

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne[97][98]

[edytuj | edytuj kod]
  • Najlepszy Piłkarz według zawodników
  • Europa
    • Drużyna Roku według UEFA: 2006
    • Euro 2008 – Drużyna Turnieju według UEFA
    • Bravo Award (młodzieżowy odpowiednik Złotej Piłki): 2006
    • Najlepszy Zawodnik Mistrzostw Europy U-17: 2004
  • Świat
    • Najlepszy strzelec Mistrzostw Świata U-17: 2003
    • Najlepszy zawodnik Mistrzostw Świata U-17: 2003
  • Arsenal
    • O2/Arsenal.com Gracz sezonu: 2006–07, 2007–08

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • Krzyż Wielki Orderu Zasług Sportowych (Hiszpania)

Inne

[edytuj | edytuj kod]

Rodzice Fabregasa wspominają, że jako nastolatek bardzo poważnie traktował swoje treningi w Barcelonie, sam zawodnik zaś przyznaje, że był chłopcem nieśmiałym i niezbyt pewnym siebie[3]. Jednymi z najbliższych przyjaciół Hiszpana są jego rodacy: Marc Pedraza, David Silva i Gerard Piqué[3].

19 maja 2008 piłkarz wystąpił w specjalnym jednoodcinkowym programie telewizyjnym The Cesc Fàbregas Show: Nike Live. Program sponsorowany był przez firmę Nike, a transmisja odbyła się na kanale Sky Sports. Udział w show wzięli także koledzy z Arsenalu, Philippe Senderos i Nicklas Bendtner oraz trener Arsène Wenger, rodzice Hiszpana i Matt Lucas, gwiazda popularnego serialu Mała Brytania[99].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Uwzględniono:
    Liga Mistrzów UEFA – 104 (20)
    Liga Europy UEFA – 6 (0)
    Superpuchar Europy UEFA – 1 (1)
    Klubowe mistrzostwa świata – 1 (1)
    kwalifikacje do Ligi Mistrzów UEFA – 8 (4).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Francesc Fabregas profile. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2009-06-27].
  2. ↑ Cesc Fabregas oficial. [w:] taringa.net [on-line]. [dostęp 2013-11-01]. (hiszp.).
  3. ↑ a b c d e f Orłowski, Leszek; Cesc Fabregas – Wykradziony Barcelonie; Piłka Nożna Plus; nr 11 (263), s. 50–52; listopad 2007, wyd. Profus Management; ISSN 1230-9737
  4. ↑ Francesc Fabregas: Spanish marvel blossoms out of the world of his mentors. independent.co.uk. [dostęp 2013-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-16)]. (ang.).
  5. ↑ Cesc Fabregas. spanish-fiestas.com. [dostęp 2009-05-16]. (ang.).
  6. ↑ a b c Cesc Fabregas. uefa.com. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  7. ↑ Orłowski, Leszek; Gwiazda od A do Z – Cesc Fabregas; Piłka Nożna Plus; nr 5 (245), s. 50–52; maj 2006, wyd. Profus Management; ISSN 1230-9737
  8. ↑ a b c The Young Gunner. thefa.com, 2005-05-19. [dostęp 2007-05-24]. (ang.).
  9. ↑ a b Cesc Fàbregas profile. Arsenal F.C.. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  10. ↑ a b c d Marcotti, Gabriele i Balague, Guillem: From Barcelona to Barnet: how a rising star learnt his trade. timesonline.co.uk, 2007-02-28. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  11. ↑ Wilshere – najmłodszy gracz Arsenalu w meczu ligowym!. kanonierzy.com. [dostęp 2008-09-13]. (pol.).
  12. ↑ Cesc Fabregas becomes Arsenal’s youngest ever player. arsenal.com, 2006-01-27. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  13. ↑ Arsenal youngsters thump Wolves. news.bbc.co.uk, 2003-12-02. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  14. ↑ Record Scorelines. arsenal.com. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  15. ↑ a b c d e f g Francesc Fabregas history. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2007-12-18]. (ang.).
  16. ↑ Francesc Fabregas history. oleole.com. [dostęp 2007-12-18]. (ang.).
  17. ↑ Biography of Cesc Fabregas. oleole.com. [dostęp 2009-05-16]. (ang.).
  18. ↑ Cesc Fabregas. askmen.com. [dostęp 2009-05-16]. (ang.).
  19. ↑ Hughes, Ian: Fabregas the fabulous. news.bbc.co.uk, 2004-08-27. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  20. ↑ Arsenal 3-0 Blackburn. soccernet.espn.go.com, 2004-08-25. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  21. ↑ a b c d Francesc Fabregas profile. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2007-07-25]. (ang.).
  22. ↑ Haylett, Trevor: Awesome Arsenal progress in style. uefa.com, 2004-12-07. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  23. ↑ Arsenal 0-0 Man Utd (aet). news.bbc.co.uk, 2005-05-21. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  24. ↑ a b c Hubbard, Norman: Arsenal’s midfield muddle. soccernet.espn.go.com, 2005-08-22. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  25. ↑ a b Arsenal 2-0 Juventus. news.bbc.co.uk, 2006-03-28. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  26. ↑ Sheringham, Sam: Spain Teenager Fabregas Sparks World Cup Rally, Wows Maradona. bloomberg.com, 2006-06-20. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  27. ↑ a b c Harrold, Michael: Fabregas plots Arsenal revival. uefa.com, 2007-04-13. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  28. ↑ Haslam, Andrew: Barca comeback denies Arsenal. uefa.com, 2006-05-17. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  29. ↑ Kendall, Mark: Real confident of securing Cesc’s signature. msn.skysports.com, 2006-07-04. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  30. ↑ Kendall, Mark: Wenger: Fàbregas is not for sale, he is Arsenal’s future. arsenal.com, 2006-07-12. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  31. ↑ Fàbregas signs new Arsenal deal. news.bbc.co.uk, 2006-10-19. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  32. ↑ Harris, Chris: Fabregas – Our style of play makes me so happy. arsenal.com, 2006-10-22. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  33. ↑ Adams, Tom: Cesc staying grounded. skysports.com, 2006-10-27. [dostęp 2007-05-24]. (ang.).
  34. ↑ Chelsea 2-1 Arsenal. news.bbc.co.uk, 2007-02-21. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  35. ↑ a b Arsenal are the ultimate ‘second half’ team. arsenal.com. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  36. ↑ Dinamo Zagreb 0-3 Arsenal. news.bbc.co.uk, 2006-06-08. [dostęp 2008-09-07]. (ang.).
  37. ↑ Lipton, Martin: HE’S FAB IN POLL. mirror.co.uk, 2006-12-02. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  38. ↑ Your Team of 2006 revealed. uefa.com, 2006-01-19. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  39. ↑ Benitez and Fabregas scoop awards. news.bbc.co.uk, 2007-02-09. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  40. ↑ Arsenal 3-1 Man City: Fabregas inspires revival. soccernet.espn.go.com, 2007-04-17. [dostęp 2007-04-18]. (ang.).
  41. ↑ a b He showed he is the ultimate midfield player. arsenal.com. [dostęp 2007-06-28]. (ang.).
  42. ↑ Henry passes medical at Barcelona. news.bbc.co.uk, 2007-06-25. (ang.).
  43. ↑ Wenger signs new three-year Gunners deal. soccernet.espn.go.com, 2007-09-07. [dostęp 2007-09-16]. (ang.).
  44. ↑ a b How Fabregas plans to save Arsenal. football.guardian.co.uk, 2007-08-25. [dostęp 2007-09-17]. (ang.).
  45. ↑ Fabregas scoops O2 Player of the Month award. arsenal.com, 2007-10-05. [dostęp 2007-10-06]. (ang.).
  46. ↑ GUNNERS DUO CELEBRATE AWARDS DOUBLE. premierleague.com, 2007-10-19. [dostęp 2008-03-05]. (ang.).
  47. ↑ AC Milan 0 – Arsenal 2. news.bbc.co.uk, 5 marca 2008. [dostęp 2008-03-05]. (ang.).
  48. ↑ Ronaldo heads shortlist for players’ awards. soccernet.espn.go.com, 11 kwietnia 2008. [dostęp 2008-04-12]. (ang.).
  49. ↑ Ronaldo named player of the year. news.bbc.co.uk, 27 kwietnia 2008. [dostęp 2008-04-28]. (ang.).
  50. ↑ Season Review Week: The highlights and the lowlights. arsenal.com. [dostęp 2008-05-24]. (ang.).
  51. ↑ 30 kandydatów do Złotej Piłki. piłka.pl, 19 października. [dostęp 2008-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-22)]. (pol.).
  52. ↑ Złota Piłka dla Cristiano Ronaldo. piłka.pl, 2 grudnia 2008. [dostęp 2008-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 grudnia 2008)]. (pol.).
  53. ↑ FIFA World Player: 23 nominowanych piłkarzy. piłka.pl, 29 października. [dostęp 2008-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-11-01)]. (pol.).
  54. ↑ Arsenal name Fabregas as captain. BBC Sport, 24 listopada 2008. [dostęp 2008-11-24]. (ang.).
  55. ↑ 4 miesiące przerwy Fabregasa !. pilka.pl, 23 grudnia 2008. [dostęp 2008-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 grudnia 2008)]. (pol.).
  56. ↑ Arsenal welcome Fabregas back. itn.co.uk. [dostęp 2009-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-01)]. (ang.).
  57. ↑ 2008/2009 English Premier League: Statistics. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2009-07-01]. (ang.).
  58. ↑ Arsenal 1 – 3 Manchester United. soccernet.espn.go.com, 29 kwietnia 2009. [dostęp 2009-07-01]. (ang.).
  59. ↑ Pogrom Evertonu na Goodison Park. anglia.goal.pl, 15 sierpnia 2009. [dostęp 2009-08-15]. (pol.).
  60. ↑ Cesc Fàbregas signa fins al 2016. fcbarcelona.cat, 2011-08-15. [dostęp 2011-08-15]. (kat.).
  61. ↑ FABREGAS SIGNS FOR CHELSEA. Chelsea F.C., 2014-06-12. [dostęp 2014-06-12]. (ang.).
  62. ↑ Fabregas czwartym zawodnikiem, który wykonał 100 asyst w Premier League - Futbolplus.pl [online] [dostęp 2017-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-28] (pol.).
  63. ↑ ChelseaLive.PL - Polski Serwis o Chelsea FC [online], chelsealive.pl [dostęp 2017-02-28] (pol.).
  64. ↑ Wirtualna Polska Media, Oficjalnie: Cesc Fabregas w AS Monaco [online], sportowefakty.wp.pl, 11 stycznia 2019 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
  65. ↑ Wirtualna Polska Media, Ligue 1: AS Monaco nie dało się pokonać w Marsylii. Cały mecz Kamila Glika, debiut Cesca Fabregasa [online], sportowefakty.wp.pl, 13 stycznia 2019 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
  66. ↑ Telewizja Polska S.A, Sobota w Ligue 1: AS Monaco wreszcie wygrywa. Kamil Glik wśród najlepszych na boisku [online], sport.tvp.pl, 3 lutego 2019 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
  67. ↑ Redakcja, Cesc Fabregas oficjalnie piłkarzem klubu Serie B - Como 1907 [online], Sportowy24, 1 sierpnia 2022 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
  68. ↑ Cesc Fàbregas, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–debiuty) [dostęp 2023-01-28].
  69. ↑ Hiszpańska legenda zakończyła piłkarską karierę! Słynny zawodnik rozpoczyna pracę jako trener [online], Meczyki.pl [dostęp 2023-07-01] (pol.).
  70. ↑ Brazil roar past brave Spain, Argentina take third. fifa.com, 30 sierpnia 2003. [dostęp 2007-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 sierpnia 2008)]. (ang.).
  71. ↑ a b Haslam, Andrew: 2004: Cesc Fabregas. uefa.com. [dostęp 2008-07-09]. (ang.).
  72. ↑ a b Harris, Chris: Fabregas – Why I feel part of the Spain ‘family’. arsenal.com, 28 marca 2007. [dostęp 2007-05-24]. (ang.).
  73. ↑ Ivory Coast suffer defeat. news.bbc.co.uk, 2 marca 2006. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  74. ↑ Spain 3-1 Tunisia. news.bbc.co.uk, 19 czerwca 2006. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  75. ↑ Saudi Arabia 0-1 Spain. news.bbc.co.uk, 23 czerwca 2006. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  76. ↑ Spain 1-3 France. news.bbc.co.uk, 27 czerwca 2006. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  77. ↑ Spain 4-0 Ukraine. news.bbc.co.uk, 14 czerwca 2006. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  78. ↑ Germany’s Podolski named top young player. cbc.ca, 7 lipca 2006. [dostęp 2007-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 października 2006)]. (ang.).
  79. ↑ Veysey, Wayne: Cesc Fabregas ready to talk tough with Arsenal. telegraph.co.uk, 28 maja 2008. [dostęp 2008-06-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 czerwca 2008)]. (ang.).
  80. ↑ a b c Cesc in Euro 2008 Team of the Tournament. arsenal.com. [dostęp 2008-08-06]. (ang.).
  81. ↑ Spain beat Italy in penalty shootout. soccernet-akamai.espn.go.com, 22 czerwca 2008. [dostęp 2008-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 czerwca 2008)]. (ang.).
  82. ↑ Germany 0-1 Spain: Torres ends Spain’s pain. soccernet.espn.go.com, 30 czerwca 2008. [dostęp 2008-06-30]. (ang.).
  83. ↑ Torres stars in Spanish stroll. Fifa.com. [dostęp 2009-06-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 czerwca 2009)]. (ang.).
  84. ↑ Altidore’s goal leads U.S. to stunning upset. soccernet.espn.go.com, 24 czerwca 2009. [dostęp 2009-06-26]. (ang.).
  85. ↑ Gole w ostatnich minutach i trzecie miejsce Hiszpanii. eurosport.pl, 28 czerwca 2009. [dostęp 2009-08-12]. (pol.).
  86. ↑ sport.wp.pl: Hiszpania mistrzem Świata 2010. [dostęp 2010-07-11].
  87. ↑ Niedzielny hit w Gdańsku na remis.
  88. ↑ Nokaut! Hiszpania liderem, Irlandia odpada.
  89. ↑ a b Smith, Alan: Fabregas puts his skates on in chase for perfection. telegraph.co.uk, 20 stycznia 2007. [dostęp 2007-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 października 2007)]. (ang.).
  90. ↑ McIlvanney, Hugh: Fàbregas a leader in waiting. timesonline.co.uk, 26 marca 2006. [dostęp 2007-05-22]. (ang.).
  91. ↑ Townsend, Nick: Spanish marvel blossoms. The Independent on Sunday, 2 października 2005. [dostęp 2007-09-17]. (ang.).
  92. ↑ Macintosh, Ian; Completely Fab; The New Paper; 29 września 2007 (angielski).
  93. ↑ Wenger: Fabregas has the vision of Platini. arsenal.com, 19 września 2007. [dostęp 2008-01-04]. (ang.).
  94. ↑ Wenger: 'This team is blossoming and growing’. arsenal.com, 15 września 2007. [dostęp 2007-09-17]. (ang.).
  95. ↑ van Wijk, Jim: Fabregas in need of rest after season of hard work. sport.independent.co.uk, 29 marca 2007. [dostęp 2007-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 września 2007)]. (ang.).
  96. ↑ Cesc Fabregas Injuries. physioroom.com. [dostęp 2008-12-23]. (ang.).
  97. ↑ a b c cesc fàbregas: Awards. Cesc Fàbregas. [dostęp 2009-05-16]. (ang.).
  98. ↑ Fabregas is O2/Arsenal.com Player of the Season. arsenal.com. [dostęp 2008-07-08]. (ang.).
  99. ↑ The Cesc Fàbregas Show: Nike Live. nikelivefabregas.com. [dostęp 2008-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lipca 2008)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Składy reprezentacji Hiszpanii
Skład reprezentacji Hiszpanii na Mistrzostwach Europy do lat 17 2004

Hiszpania

Skład reprezentacji Hiszpanii na Mundialu 2006

Hiszpania

Skład reprezentacji Hiszpanii na Euro 2008

Hiszpania

Skład reprezentacji Hiszpanii na Pucharze Konfederacji 2009

Hiszpania

Skład reprezentacji Hiszpanii na Mundialu 2010

Hiszpania

Skład reprezentacji Hiszpanii na Euro 2012

Skład reprezentacji Hiszpanii na Pucharze Konfederacji 2013

Hiszpania

Skład reprezentacji Hiszpanii na Mundialu 2014

Hiszpania

Skład reprezentacji Hiszpanii na Euro 2016

Hiszpania

Nagrody i wyróżnienia
Bravo Award
Młody zawodnik roku PFA
Nagroda Złotego Chłopca
Jedenastka gwiazd Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2008
Bramkarze
Obrońcy
Pomocnicy
Napastnicy
Jedenastka gwiazd Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012
Bramkarze
Obrońcy
Pomocnicy
Napastnicy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cesc_Fàbregas&oldid=75074003”